Πίσω απ’ των ματιών σου το παράθυρο
Στάθηκα και χάθηκα στο άπειρο.
Τράβηξα την γκρίζα σου κουρτίνα
Με κοιτούσες και γελούσες Κατερίνα.
Τώρα σταυροδρόμια και χαθήκαμε
Ψάξαμε για ίχνη μα δε βρήκαμε.
Ξεχασμένοι και οι δυο σ’ αυτή την πόλη.
Κάπως έτσι ξεχασμένοι ζούμε όλοι.

Ξεχασμένες αγάπες, ξεχασμένες πατρίδες
Χρεωμένες ιδέες, κουρασμένες ελπίδες.
Τα όνειρα μας ρεκλάμες, σε οθόνες τα είδα.
Κατερίνα η ζωή μας μια μεγάλη, μια μεγάλη παγίδα.

Μπήκα στη ζωή σου, κάπου στάθηκα
Θάλασσες φεγγάρια και ξεχάστηκα
Χάθηκα στη γκρίζα σου ματιά σου.
Ξεφυλλίζοντας τα λίγα όνειρα σου
Τώρα σταυροδρόμια και χαθήκαμε
Ψάξαμε για ίχνη μα δε βρήκαμε
Ξεχασμένοι ζωγραφίζαμε τα βράδια
Παραδείσους της ζωής μας τα σκοτάδια