Γιὰ μένα καὶ πευκόλοφοι, καὶ λεῦκες, καὶ πλατάνια,
Καὶ τὸ τρεχούμενο νερό, κι ὅλα χωρὶς ψεγάδια.
Τὴ μέρα ὁ ἥλιος πιὸ λαμπρὸς κι ἡ ἀστροφεγγιὰ τὰ βρἀδια.
Κ’ ἔπλεκα στὴν ἀγάπη μου μὲ ἀμάραντα στεφάνια.
Κι ἡ Maya τὰ μελλούμενα τυλεῖ μὲ τουλουπάνια,
Κ’ εἶναι ἡ χαρά μου ἀνύποπτη, γλυκόλογα καὶ χάδια,
Κι εἶναι ἡ ζωή μου ὁλόδροση, κλαδιὰ καὶ παρακλάδια,
Καὶ ζῶ γιὰ τὴν ἀγάπη μου μὲ νέα πνοὴ ἐπουράνια.
Μὰ τώρα ποὺ τοῦ χωρισμοῦ τὰ βάσανα κατέχω
Καὶ τὰ μελλούμενα τὰ ζῶ κι ἀντέχω, κι ἀπαντέχω,
Τώρα, πιστή μου θύμηση καὶ πάλι ἀγκάλιασέ με!
Κ’ ἔξω ἀπ’ τοῦ χρόνου τὸν τροχὸ κι ἀπὸ τὸν κόσμο, στάσου
Παρηγοριά μου μοναχή, νὰ φέγγει με ἡ χαρά σου,
Νὰ λέμε τ’ ἀλησμόνητα κι ἀγαλινὰ νὰ κλαῖμε.