Ἀπὸ τ’ ἄλγος ναρκωμένη,
Ἡ ψυχή του τῆς παρούσης
Ἀληθείας εἶναι ξἐνη·
Ξἐνος πόνων τωρινῶν,
Ὀπτασίαν βλἐπει ὁ Τούσης
Τὴν σφαγὴν τῶν Ἀθηνῶν.

Δυσμενὴς ἀνάπτων δαίμων
Τοῦ πολέμου τὸν κρατῆρα,
Καὶ ὁ τόπος ὑποτρέμων
Συγκινεῖται... δυστυχῆ,
Ὅ, τι σοῦ ἔγραφεν ἡ μοῖρα
Τὸ προεῖδεν ἡ ψυχή.

Τοῦρκοι κ’ Ἕλληνες ἐντάμα,
Καὶ ὁ θάνατος ἐκχύνει
Τὴν πνοήν του εἰς τὸ δρᾶμα
Ἀδυσώπητος, σκληρὸς,
Κ’ αἱματόνεται ἡ σελήνη
Κ’ αἱματόνεται ὁ σταυρός.

Φοβερὰ ἡ ὀπτασία!
Ὅλοι ἔπεσαν οἱ φίλοι,
Κ’ ἡ θεὰ Ἐλευθερία,
Σπαραγμένη καὶ θολὴ,
Μὲ τὰς χεῖρας, μὲ τὰ χείλη,
Ἔλα, Τούση, τὸν καλεῖ.

Καἱ ἰδοὺ τὸ ἴνδαλμά του...
Εἶν’ αὐτὸς ποῦ ξεσπαθόνει,
Ἀλλ’ εἰς δίκτυα θανάτου
Περιπλέκεται πικροῦ,
Καὶ νεκρὸν τὸν σαβανόνει
Ἡ σημαία τοῦ Σταυροῦ.

Τὰ ὀνείρατα τὰ τότε
Αὐτὰ ἦσαν τῶν ἀνδρείων
Τῆς πατρίδος στρατιῶται
Πλήρης δόξης καὶ τιμῆς,
Ἐθυσίαζον τὸν βίον
Ἴνα χαίρωμεν ἡμεῖς.

Ἀλλὰ ποῖος πατριώτης
Εἶναι σήμερον;... Ἐξύπνα
Ἀσολλόγιστη Νεότης,
Καὶ μὴ τρίβῃς τὸν καιρὸν
Εἰς τοὺς πότους, εἰς τὰ δεῖπνα,
Καὶ τὸν φραγκικὸν χορόν.

Ὅ άγὼν δὲν ἐπεράνθη,
Μὴ δεχθῆτε ἤθη ξένα·
Τῆς ἐλευθερίας τἄνθη
Εἰναι δῶρα τοῦ Θεοῦ,
Ποῦ αῦξάνουν φυτευμένα
Εἰς τὰ σπλάγχνα τοῦ λαοῦ.