Ἁπανταχοῦ ἐκτείνονται εἰς τὴν κοιλάδα σκότη·
Ἐσίγησαν τὰ κύμβαλα καὶ τ’ ᾄσματα κ’ οἱ κρότοι,
Κ’ ἐδῶ κ’ ἐκεῖ σπαρμένα,
Πυρὰ ἡμισβεσμένα
Ἐμφαίνουν ἀπροφύλακτον τὸν ὕπνον τοῦ στρατοῦ·
Ὁ ὕπνος συνεχώνευσε τὴν τύρβην τὴν προτοῦ.

Πλὴν τίνες ἄντικρυ σκιαὶ σαλεύουν εἰς τὰ δάση;
Ἄκριτος ποία ταραχὴ τὸ φύλλωμα ταράσσει;
Ἀκούω κοῦφα βήματα,
Σπαθία καὶ τουφέκια παντοῦ φεγγοβολοῦν,
Καὶ μὲ χρυσᾶ ἐνδύματα
Ὁπλῖται πρὸς τοῦ ῥύακος τὴν ὄχθην ῥοβολοῦν.

Ὅπου χωρίζουν τὸ βουνὸν καὶ τὴν κοιλάδα βράχοι,
Ἐκεῖ ὁμοῦ συνέρχονται γενναῖοι νυκτομάχοι,
Καὶ μένουν πυκνωμένοι.
Τὸ σκότος τὸ βαθὺ
Ὁ Μάρκος διαβαίνει,
Καὶ τοὺς μοιράζει σύνθημα, Σκοτάδι καὶ Σπαθί.

Τοῦρκοι, δὲν τὸ προσμένετε τὸ φοβερὸν τὸ βράδυ!
Ὤ, τίς κλαυθμὸς καὶ θρῆνος,
Ὤ, δυστυχὴς ἐκεῖνος,
Ὅστις ἐρωτηθῇ,
Καὶ δὲν εἰπῇ Σκοτάδι,
Καὶ δὲν εἰπῇ Σπαθί.

Νὺξ ἱερὰ, ποῦ ζωνεσαι μυστηριώδη σκότη,
Ποῦ ἔχεις τἄστρα φόρεμα καὶ τὴν σελήνην στέμμα,
Τοὺς κοιμωμένους νάρκονε μὲ ὕπνον μαγικὸν,
Καὶ πρὶν χυθῇ τὸ αἷμα,
Πρὶν ἐκραγοῦν οἱ κρότοι,
Ναννούριζέ τους μ’ ὄνειρα λαφύρων καὶ νικῶν.

Ὑπὸ πτελέαν, μεταξὺ συντρόφων κοιμωμένων,
Ἀγᾶς τις δασυγένειος ἐξύπνησεν ἐν ζάλῃ,
Τοὺς ὀφθαλμούς του ἔτριψε, κ’ ἱδὼν τὸ πῦρ σβεσμένον,
Μὲ θολωμἐνα βλέμματα τὸν δοῦλόν του ζητεῖ.
—Ἐξύπνα, ζῶον, ἔκραξεν· ἡ χθεσινὴ κραιπάλη
Ἀκόμα σὲ κρατεῖ;—

Λοξὰ ὁ Μάρκος θεωρῶν τὸν τοῦρκον ἀναστάντα,
Τὸν πλήττει λέγων· κάθαρμα, κοιμήσου διὰ πάντα·
Καὶ σπεύδ’ εἰς ἄλλα θύματα,
Καὶ ἄρχεται ἡ φοβερὰ πανήγυρις τῶν φόνων,
Δικάζουσα τὴν ἁρπαγὴν καὶ τὰς σφαγὰς, αἰώνων
Τεσσάρων ἀδικήματα.

Καὶ μία ἐπικρέμαται θολὴ Σκιὰ... ἱδέ την
Πῶς ἀνορθοῖ φρυάττουσα τὴν ᾑμαγμένην χαίτην,
Πῶς τριγυρνᾷ τὰ βλέμματα.
Ὤ, εἶν’ ἐκείνη· ἄφησες τὸν τόπον τῆς σφαγῆς σου,
Καὶ ἦλθες, Ῥήγα, νὰ ἰδῇς τοὺς μισητοὺς φονεῖς σου
Πνιγμένους εἰς τὰ αἵματα.

Ὀξεῖα σάλπιγγος φωνὴ, κραυγαὶ, πυρὰ καὶ κτύποι!
Τοὺς ἀγωγεῖς των ῥήξαντες οἱ πτοηθέντες ἵπποι,
Σκάπτουν τῆς γῆς τὰ χώματα,
Καὶ σπινθηρίζουν πέταλα, καὶ σπινθηρίζουν λίθοι,
Καὶ ἡ μεγάλη ταραχὴ ἀντίφονος ἐχύθη
Εἰς ἄντρα καὶ κοιλώματα.

Ὅταν τὴν νύκτα καταιγὶς ἀνεμοδέρῃ πλοῖον,
Καὶ φλέγωνται τὰ σύννεφα ὑπ’ ἀστραπῶν μυρίων,
Τὸ πλοῖον τότε φαίνεται εἰς τὸ ὑγρόν του μνῆμα
Μὲ τ’ ἄρμενα σχισμένα,
Κ’ οἱ ναυαγοὶ... ὢ δυστυχεῖς! πῶς εἶν’ ἀπηλπισμένα
Τὰ πρόσωπα κ’ οἱ τρόποι των...
Κατὰ σκοπἐλων φοβερῶν τοὺς άπωθεῖ τὸ κῦμα,
Τὸ κῦμα τ’ ἀδυσώπητον.

Ἐδῶ ἐκπληκτικώτερον μυστήριον τελεῖται
Καὶ ὅλα εἶναι φοβερὰ, ἡ λάμψις ἡ ἀγρία,
Ὁ θυελλώδης θόρυβος, ὁ κρότος ὁ φρικτός·
Ἐδῶ ἡ γῆ κλονεῖται
Ὡς βούβαλοι νὰ σφάζωνται, ὡς νὰ βοοῦν θηρία
Ἐν μέσῳ τῆς νυκτός.

Εἰς τὴν σκηνὴν τῆς ταραχῆς καὶ τῶν σκληρῶν ἀγώνων
Τὸ πᾶν ἀναστατόνεται.
Φεύγει καθεὶς, ἀλλ’ ἀπαντῶν τὸν σύντροφον ἐμπρός του
Θαῤῥεῖ ὅτ’ εἶν’ ἐχθρός του,
Καὶ ἀδελφὸν πληγόνων
Ἀπ’ άδελφὸν πληγόνεται.

Οὕτω καὶ πρὀβατα δειλὰ, ἂν ἐπιπίπτῃ λύκος,
Μὲ λυπηρὰ βελάσματα
Ὦθοῦνται πυκνωμἐνα.
Σκληρὸς ὁ λύκος, πλὴν πολλὰ, ἀφ’ ὲαυτῶν σπρωγμένα,
Φονεύονται ἀδίκως
Εἰς τὰ κρημνώδη χάσματα.