Διελύθησαν τὰ σκότη
Καὶ δὲν πλήττουν τὸν αἰθέρα
Οἱ βαρεῖς τῶν ὅπλων κρότοι,
Οὔτε πλέον ἀντηχεῖ
Εἰς τοὺς βράχους ἡ προτέρα
Τῆς κοιλάδος ταραχή.

Νικηταὶ ἀπὸ τὴν μάχην,
Κατηφεῖς κ’ αἱματωμένοι,
Ἀναβαίνουν εἰς τὴν ῥάχιν
Ἀνὰ δύο, ἀνὰ τρεῖς,
Ὡς νὰ λέγουν οἱ θλιμμένοι
Χῦνε δάκρυα, Πατρίς.

Πτῶμα φέρουν ἐν ἀγκάλῃ,
Κτῆμα τίμιον θανάτου.
Ὅπου μαίνεται ἡ πάλη,
Εἰς τὴν βίαν τοῦ πυρὸς,
Εἶναι ἐκεῖ, τὰ θύματά του
Διαλέγων ὁ σκληρός.

Ἰδὲ ὄψιν ᾑμαγμένην..
Πλύνατέ του, ὦ ἀνδρεῖοι,
Τὴν πληγὴν τὴν τιμημένην
Νὰ γνωρίσω τὸν νεκρὸν,
Νὰ ίδῶ ποῖος θὰ πίῃ
Τὸ ποτῆρι τὸ πικρόν.

Νὰ ὸ Κώστας· ἐξετάζει
Τοὺς γενναίους, καταβαίνων,
Καὶ ἀνήσυχος κυττάζει
Μή που τύχῃ καὶ φανῇ,
Μεταξὺ τῶν ὡπλισμένων,
Κεφαλή τις ποθεινή.

—Τὸν ζητῶ, ἀποκριθῆτε,
Διατὶ τι βωβοὶ καὶ κρύοι;—
Ἀλλ’ οὐδεὶς ἐκεῖ κινεῖται
Μίαν λέξιν νὰ εἰπῇ.
Διαβαίνουν οἱ ἀνδρεῖοι
Δακρυσμένοι, σκυθρωποί.

Ῥοβολᾷ κραυγὴν ὑψόνων,
Ἀδελφέ μου, ἀδελφέ μου!
Καὶ σιγοῦν οἱ φίλοι· μόνον
Τὰ κατάργυρα νερὰ
Καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ ἀνέμου
Μουρμουρίζουν θλιβερά.

Πλὴν, φρενήρης καταβαίνων,
Εἰς τὴν βρύσιν εἶδε πλῆθος
Μαχητῶν ὀδυρομένων
Καὶ τοῦ ἔφυγε πικρὸν
Γογγυτὸν ἀπὸ τὸ στῆθος,
—Ποῖον κλαίετε νεκρόν;—