—Ὤ, πῶς ἀνάπτεις εὔκολα, πῶς εὔκολα θυμόνεις!
Εἶναι καιρὸς, ἀνδρεῖέ μου, ἀφοῦ τὴν σπάθην ζωνεις;
—Εἰς νέαν ἡλικίαν
Ἠσπάσθην μὲ μανίαν
Τὸν πόλεμον, ἀφοῦ
Τὸ Σοῦλι μὲ ὠρφάνευσε πατρὸς καὶ ἀδελφοῦ.

—Ἀκόνισε τὸ ξίφος σου, καὶ ἅμα ξημερώση...
—Πόσ'εἴμεθα; —Τρισχίλιοι. —Καὶ τι μὲ μἐλλει πόσοι;
Μὲ τοὺς ἐχθροὺς τῆς πίστεως νὰ μετρηθὼ μ’ ἀρκεῖ.
Διφορουμένην ἔλεγεν ἀλήθειαν ὁ Ἕλλην.
Ἐγείρεται καὶ χαιρετᾷ, καὶ τὴν λοιπὴν ἀγέλην
Μὲ θάῤῥος περιέρχεται περῶν ἐδῶ κ’ ἐκεῖ,

Τὸ θορυβῶδες θέαμα του ἔπληξε τὸ πνεῦμα.
Παντοῦ φωναὶ καὶ κίνησις καὶ ὡπλισμένον ῥεῦμα,
Καὶ ᾄσματα ἢ μἐθη·
Ἐνώπιον εὺρἐθη
Σκηνῆς πολυτελοῦς,
Καὶ ὅπλα εἶδε στίλβοντα καὶ φόλακας πολλούς.

Εἶπεν ὁ νοῦς του· Ὁ πασᾶς εἰς του στρατοῦ τὴν μέσην!
Καὶ μὲ τὰ βλέμματα μετρῶν τὰ δένδρα καὶ τὴν θέσιν,
Ὀπίσω ἀπὸ ῥεύματα πολεμιστῶν περᾷ.
Καὶ εἰς τὴν ὄχθην ἔφθασε μὲ προσοχὴν προβαίνων,
Ἐνῷ δὲ κύψας ἥπλωσεν εἰς τὸ ὅπλον τὸ κρυμμένον,
Εἰς Μῦλον εἶδεν ἄντικρυ ἀνέλπιστα πυρά.

Τὸν χείμαῤῥον ἀκολουθεῖ καὶ καταβαίνει ψάλλων.
Τὸ ᾆσμα ἦτο ἀλβανόν. Μακρὰν ἀπὸ τὸν σάλον
Μακρὰν ἀπὸ τοὺς κτύπους
Ἐφύλαττον τοὺς ἵππους
Τινὲς τῶν μαχητῶν.
—Τίς εἶσαι; εἶπον.—Σύντροφος, τὸν ἵππον μου ζητῶν.

Μακρὰν τῶν ἄλλων, παρεκεῖ, εἰς τὴν κοιλάδα κάτω
Δετὸς εἶς ἵππος ἔβοσκε, κ’ εἷς τοῦρκος ἐκοιμᾶτο.
Ὁ ἕλλην ἐθανάτωσε τὸν τοῦρκον μαχητήν.
Τίς, Τούση, δὲν σ’ ἐγνώρισεν ἀπὸ τὸν μέγαν κτύπον;
Ταχὺς τὴν πέδην ἔκοψες, καὶ ἀναβὰς τὸν ἵππον,
Εἰς τὸ βουνὸν ἐπέστρεψες μὲ λείαν ζηλευτήν.