Ὁ Μουσταφᾶς μὲ μάχιμον
Ἀγέλην Σκοδριάνων
Σκηνοῦται περὶ τ’ ἄγρια
Βουνὰ τῶν Εὐρυτάνων
Καὶ διαρπάζει ποίμνια
Καὶ κώμας πυρπολεῖ.

Μετὰ πομπῆς ἐπέρασε
Τὰ χάσματα τῶν βράχων,
Κ’ ἕνα δὲν εἶδεν ἕλληνα
Ἀκόμη τουρκομάχον,
Καὶ πούποτε δὲν ἤκουσε
Τὸ βόλι νὰ λαλῇ.

Του Βελουχίου ἄντικρυ,
Εἰς ἄλλου ὄρους νῶτα,
Ὁ ἥλιος διέχυνε
Τὰ δύοντά του φῶτα
Καὶ φλογερὸς κατέβαινεν
Απὸ τὸν οὐρανόν.

Μυστηριώδης ἔλαμπεν
Ὁ πύρινος ὁρίζων,
Κ’ εἰς κλάδους ἐξαρτώμενα
Πλατάνων βαθυῤῥίζων,
Ὅπλα χρυσᾶ διέλαμπον
Καθ’ ὅλον τὸ βουνὸν.

Εἰς τὴν σκιὰν καθήμενοι
Οἱ πρῶτοι τῶν ἑλλήνων,
Ἐλογομάχουν ἄβουλοι,
Κ’ ἡ θέα τῶν κινδύνων
Τὴν φλογερὰν δὲν ἔπαυε
Τῆς ἔριδος ὁρμήν.

Τῶν στρατηγῶν οἱ σύντροφοι
Ἐκάθηντο παρέκει·
Εἷς ἐξ αὐτῶν, Πότ’ ἔλεγε
Θ’ ἀνάψη τὸ τουφέκι;
Ὢ, πότε τῆς πυρίτιδος
Θ’ ἀκούσω τὴν ὀσμήν;

—Κ’ ἐγὼ ποθῶ τὸν πόλεμον,
Εἷς ἄλλος ἀπεκρίθη·
Ὁ φθόνος πλὴν ἐσπάραξε
Τῶν στρατηγῶν τὰ στήθη
Ἀφοῦ τῶν ὅπλων ἔμεινεν
Ὁ Μάρκος ἀρχηγός.

—Ἡμεῖς νὰ τοὺς βιάσωμεν
Τὰς ἔριδας ν’ ἀφήσουν.
—Ὢ ναὶ, νὰ τοὺς βιάσωμεν
Τὴν μάχην νὰ κροτήσουν·
Ἄς ᾖν’ ὁποῖος δήποτε
Τῆς μάχης ὁδηγός.

—Ὁ Μάρκος ὅμως σύντροφον
Δὲν ἔχει εἰς τὸ τουφέκι.
—Ὁπόταν τὸν ἀντίπαλον
Εἰς πόλεμον ἐμπλέκῃ,
Εἶν’ άστραπὴ τὸ βλέμμα του
Κ’ ἡ χείρ του φοβερά.

—Τὸ Γένος τὸν ἀνέδειξε
Πρωτεύοντα τῶν ἄλλων·
Πρὸς τι καθεὶς ἐρίζεται
Ἐμπόδια προβάλλων
Ἀντὶ νὰ ἀνάψῃ πρόθυμος
Τῆς μάχης τὰ πυρά;—

Αὐτὰ μὲ λύπην ἔλεγον
Τῶν μαχητῶν τὰ χείλη.
Ἐν τούτοις οἱ πολέμαρχοι.
Φωνάζοντες, ὀργίλοι,
Δι’ ἔριδος ἐκάλυπτον
Του φθόνου τὴν πηγήν.