Ἀλλὰ μὲ πῦρ καὶ σίδηρον
Ἡ βία τῆς χειρός σου
Καθῃμαγμένα θύματα
Ἐξήπλονεν ἐμπρός σου,
Καὶ δίκροτα κατέστρεφε
Μὲ σίδηρον καὶ πῦρ.

Πᾶν κατ’ ἐχθρῶν σου κτύπημα
Ἐχειροκρότει ἡ Νίκη,
Κ’ ἐτρέφοντο μὲ σάρκας των
Ἀλώπεκες καὶ λύκοι,
Καὶ κόρακες ἠλάλαζον
Τοὺς ὕμνους τῶν νεκρῶν.

Καὶ τῶν νεῶν ἐῤῥήγνυντο
Τὰ γιγαντώδη σκάφη,
Καὶ τοῦ πυρὸς τὰ λείψανα
Κατέπινον οἱ τάφοι,
Ὁποῦ κοχλάζον ἤνοιγε
Τὸ κῦμα τὸ πικρόν.—

Ἐν τούτοις ἀδυσώπητος
Ὁ χρόνος διαβαίνει,
Κ’ ἐξόπισθεν ἐκτείνεται
Ψυχρὰ τῆς λήθης χλαίνη,
Καὶ τῶν μεγάλων πράξεων
Ἡ μνήμη τελευτᾷ.

Καὶ μαχηταὶ περίβλεπτοι,
Ὅσοι ποτὲ ῥομφαίαν
Τυραννοκτόνον ἔσεισαν
Μὲ χεῖρα ῥωμαλέαν,
Ἢ κατοικοῦν τὰ μνήματα
Ἢ σπεύδουν πρὸς αὐτά.

Εἰς τ’ ἅγιά σας χώματα,
Ἀνδρεῖοι, κοιμηθῆτε.
Ἡ μνήμη τῶν ἀγώνων σας
Ἐγχαραγμένη κεῖται
Εἰς τῶν Μουσῶν τὸν ἄφθαρτον,
Τὸν ἱερὸν βωμόν.

Καὶ σὺ, Θεὰ, ποῦ φείδεσαι
Τῶν εὐκλεῶν ἀγώνων,
Λάβε τὴν λύραν, πότνια
Δαμάτειρα τῶν χρόνων,
Καὶ πλῆξέ τη μ’ ἀνάλογον
Τῶν πράξεων ῥυθμὀν.

Ἀν δἐ τις κοῦφος λόγιος
Ἐν τῇ ψυχρᾷ καρδίᾳ
Εἶπε· Δὲν εἶναι σήμερον
Λύρας χορδὴ κἀμμία
Νὰ συγκινῇ μελίφθογγος
Τοὺς ἕλληνας ἡμᾶς·

Ὢ, σὺ μὴ ἀποκρίνεσαι
Τὸν συκοφάντην, Μοῦσα,
Ἀλλὰ πολεμοκέλαδον
Τὴν λύραν σου κρατοῦσα,
Ἀπόδος εἰς τοὺς μάρτυρας
Τοῦ Πίνδου τὰς τιμάς.

Πυρὸς σπινθῆρας κύκλοθεν
Ἂς διαχύσῃ ἡ χείρ σου,
Κ’ ἐγὼ θερμὸς, παράφορος
Ἀπὸ τὸ θεῖον πῦρ σου
Του χρόνου τὸ προπέτασμα
Θὰ σχίσω τὸ βαθὺ,

Καὶ τὴν Ἑλλάδα κάθοπλον
Θὰ μεταφέρω ὀπίσω,
Καὶ τὸν στρατὸν τὸν ἄγριον
Τῆς Σκόδρας θ’ ἀναστήσω,
Ὅπου λαμπρὸν ἀνέλαμψε
Του Μάρκου τὸ σπαθί.