Ἀκούεις εἰς τὴν γέφυραν ὁ χείμαῤῥος πῶς ῥέει;
Ἀκούεις εἰς τὸ φύλλωμα ὁ ἄνεμος πῶς πνέει
Καὶ τι πικρὸν παράπονον ἐκφράζουν τὰ πτηνά;
Ὤ, τὴν σελήνην κύτταξε πῶς φέγγει λυπημένη·
Τώρα εἰς νέφος κρύπτεται, τώρα θολὴ προβαίνει,
Καὶ χίλι’ ἀλλάζουν χρώματα τ’ ἀπόκρημνα βουνά.

Εἰς τὴν κοιλάδα ἁπλόνεται λευκοῦ καπνοῦ μανδύας,
Καὶ ὑπ’ αὐτὸν ταράσσονται τὰ πλήθη τῆς τουρκίας
Καὶ χρεμετίζουν ἵπποι·
Παντοῦ βοὴ καὶ κτύποι
Κυμβάλων καὶ φωνῶν.
Ἰδὲ πῶς φέγγουν τ’ ἄμετρα πυρὰ τῶν ἀλβανῶν!

Τὸ ἔνδυμα παράξενοι, τὸν ὁπλισμὸν ποικίλοι,
Ἢ δέκα δέκα κάθηνται εἰς κάθε πῦρ οἱ σκύλοι,
Ἢ σπεύδουν ὅπου πλέκεται ὁ τσάμικος χορός.
Ἡ λάμψις, κάτω, θλιβερὰ φαντάσματα ὑφαίνει·
Θαῤῥεῖς ὅτι ταράσσονται δραπέται κολασμένοι
Καὶ τοὺς διώκουν δαίμονες ἐν μέσῳ του πυρός.

Ἀνήρ τις ἕλλην ἄντικρυ, ἀπὸ κρημνῶδες χάσμα,
Τὸν θόρυβον ἐπισκοπεῖ σιωπηλὸς ὡς φάσμα,
Ἀκίνητος ὡς στήλη.
Μὲ χλευασμὸν τὰ χείλη
Ὁ μαχητὴς κινῶν,
Κυττάζει τὸ στρατὀπεδον τῶν τούρκων ἀλβανῶν.

Πλὴν μετ’ ὀλίγον ἐλαφρὸς τὸν βράχον καταβαίνει·
Ἐπέρασε τὸν χείμαῤῥον, τὴν ὄχθην ἀναβαίνει...
Χορὸς παρέκει πλέκεται, τὸν τριγυρνοῦν πολλοί.
Ἀφίνει τὸ τουφέκι του εἰς φύλλωμα κρυμμένον,
Καὶ ψαύων τὰ πιστόλια κ’ ἐκεῖθεν ὀλισθαίνων
Μὲ τοὺς ἐχθροὺς μιγνύεται, τὴν γλῶσσάν των λαλεῖ.

Ἐδῶ πλὴν παίζουν κύμβαλα καὶ θορυβοῦν τὰ πλήθη·
Ἀλλοῦ θρασὺς κατάσκοπος ὁ ἕλλην ἐκινήθη.
Ἀνάμεσα πλατάνων
Εἰς ἄθροισμα Σκοδράνων
Πηγαίνει τολμηρὸς,
Καὶ χαιρετᾷ καὶ κάθηται πλησίον τοῦ πυρός.

—Καλὴν ἑσπέραν, σύντροφοι.—Καλῶς τὸ παλληκάρι,
Ποῦ τόσον νέος δέχεται του μαχητοῦ τὰ βάρη,
Ζωγραφιστὸς τὸ πρόσωπον καὶ τὴν φωνὴν γλυκύς.
—Κἀνεὶς ἀπὸ τὸ πρόσωπον τὸν ἄνδρα δὲν γνωρίζει·
Ποῖος γυμνόνει τὸ σπαθὶ, καὶ ποῖος κιτρινίζει,
Εἰς μάχας μόνον φαίνεται ἐν ὤρᾳ συμπλοκῆς.