Ἄλλων ν’ ἀκούω σχέδια
Ἐγὼ δὲν συνειθίζω,
Οὔτε τῆς ἀρχηγίας σου
Τὸ δίπλωμα γνωρίζω,
Ἀλλὰ μὲ τὸ τουφέκι μου
Ὑπάγω τὸ στιλπνὸν

Εἰς τῶν βουνῶν τὰ χάσματα
Τοὺς τούρκους νὰ προσμείνω,
Καὶ στρατηγοῦ διπλώματα
Νὰ γράφωσιν ἀφίνω
Ὅσοι τῆς μάχης πώποτε
Δὲν εἶδαν τὸν καπνόν.—

Καὶ τὸ βαρὺ τουφέκι του
Κρατῶν ἐπὶ τῆς πλάτης,
Ἐμπήξας εἰς τὴν ζωνην του
Τὴν ἄκραν τῆς φλοκάτης,
Ἀπῆλθε κ’ εἰς τὸ φύλλωμα
Ἐκρύβη τὸ δασύ.

Ὁ Μάρκος μὲ κατάνυξιν
Τοὺς οὐρανοὺς κυττάζων,
—Σύ μᾶς ἀκούεις, ἔκραξεν,
Ὁ τοὺς νεφροὺς ἐτάζων,
Ὁ βλέπων εἰς τὰς φρένας μας
Καρδιογνώστης σύ.

Κεραύνωσε τὸν ἄθλιον
Ὁποῦ τιμὰς θηρεύει
Ὁπόταν τῶν πατέρων μας
Ἡ πίστις κινδυνεύῃ,
Ὁπόταν πῦρ καὶ σίδηρος
Τὴν γῆν μας ἀπειλοῦν.

Τὸν ἀκινάκιν φέροντες
Ὁμοῦ μὲ τὸ Κοράνι
Πέραν ἐκεῖ τρισμύριοι
Σκηνοῦνται μουσουλμάνοι
Καὶ μὲ τὴν ἀπραξίαν μας
Οἱ βάρβαροι γελοῦν.

Μὴ, φίλοι, καταπίωμεν
Τὴν ὕβριν τὴν ἐσχάτην.
Τῶν Σκοδριάνων ἄντικρυ
Δὲν ἤλθομεν εἰς μάτην·
Ἂς σείσῃ τὴν καρδίαν μας
Τοῦ Γένους ἡ φωνή.

Ἀλλ’ ἂν διὰ τὸ δίπλωμα
Ὀργὴν καὶ μῖσος πνέων
Ὁ γέρων ἀνεχώρησεν,
Ἂς μὴ ὑπάρχῃ πλέον
Τὸ σκάνδαλον ποῦ σήμερον
Τὴν ἔριν προξενεῖ.—

Κ’ εὐθὺς τὸν χάρτην ἔφερε
Μὲ σέβας εἰς τὰ χείλη,
Καὶ τὸν ἠσπάσθη· ἔπειτα
Σχίσας αὐτὸν, —ὦ φίλοι,
Φίλοι, τοὺς εἶπε, πρόθυμος
Τὸν τίτλον παραιτῶ.

Ἀλλὰ—θεὸς μ’ ἐνέπνευσε—
Τὴν μάχην δὲν ἀφίνω.
Εἰς τὸ πυκνὸν στρατόπεδον
Τῶν ἀλβανῶν ἐκεῖνο
Μαχόμενος τὸ δίπλωμα
Τῆς δόξης θὰ ζητῶ.—

Τῶν μαχητῶν ἡ πρᾶξίς του
Τὰ στήθη συνταράσσει,
Κ’ ἐκλάγγησαν τὰ μέταλλα
Κ’ ἐστέναξαν τὰ δάση,
Σεισθέντ’ ἀπ’ ὁμοιόφωνον
Κραυγὴν πολεμιστῶν.

Κ’ ἠκούσθη Νίκ’ ἢ Θάνατος
Μία κραυγὴ μεγάλη,
Καὶ πέριξ Νίκ’ ἢ Θάνατος
Τὸ δάσος ἀντελάλει
Καὶ θεῖον πῦρ κατέφλεγε
Τὰ στέρνα τῶν πιστῶν.