Ὁ Μάρκος δὲν ἠμπόρεσε
Τὴν ἔριδα νὰ σβήσῃ,
Κ’ ἐκάθησε παράμερα
Εἰς ἓν ἐρημοκλῆσι,
Κ’ ἐκύτταζε τὴν ἄντικρυ,
Τὴν δουλωμένην γῆν.

Ἀρχαϊκοὺς ἡ ὄψις του
Παρίστα χαρακτῆρας·
Μὲ ἀτενῆ τὰ βλέμματα,
Μὲ σταυρωτὰς τὰς χεῖρας
Διενοεῖτο, τόλμημα
Πολέμου μελετῶν.

«Τούση!» ἐξαίφνης ἔκραξε
Καὶ ἐστράφη περιμένων.
Καὶ ἰδοὺ νέος εὔμορφος,
Μὲ τὸ ὅπλον χρυσωμένον,
Λοξὰ φορῶν τὸ φέσι του,
Βαρὺς περιπατῶν.

—Πρὸ πάντων σὲ διέκρινα,
Πλησίασε ν’ ἀκούσῃς.—
Κρυφὸν δεχθεὶς τὸ πρόσταγμα
Χαμογελᾷ ὁ Τούσης
Καὶ καταβαίνει πρόθυμος
Τὸ σκέλος του βουνοῦ.

Ὁ Μάρκος τὸ παράτολμον
Ὁρίσας σχέδιόν του,
Γονατιστὸς ἀρχήνισε
Νὰ κάμῃ τὸν σταυρὸν του,
Κ’ ηὐχήθη, τὴν βοήθειαν
Αἰτήσας τ’ οὐρανοῦ.

Ἐνῷ ἡ ἔρις ἔφλεγε
Τοὺς στρατηγοὺς ἀκόμα,
Ἦλθεν ἐμπρὸς ὁ Βότσαρης
Καὶ μὲ τὸ καῖον ὄμμα
Καὶ μὲ τὴν ἔνθουν ὄψιν του
Ἐπέβαλε σιγήν.

—Τὴν νύκτα ταύτην, φίλοι μου,
Μόλις κρυφθ’ ἡ σελήνη,
Ὅπου στρατοπεδεύονται
Τὰ χριστομάχα κτήνη
Ἐγὼ μὲ τοὺς ὀλίγους μου
Θ’ ἀρχίσω τὴν σφαγήν.

Ἐκ δεξιῶν φλεγόμενοι
Θ’ ἀντιλαλοῦν οἱ βράχοι·
Ἀριστερᾷ σεῖς ἕτοιμοι,
Χυθῆτε νυκτομάχοι,
Ν’ ἀνάψ’ ἡ γῆ νὰ καίεται,
Οἱ λόγγοι νὰ σεισθοῦν.—

Αὐτὰ μὲ στόμα πύρινον
Ὡμίλησε κ’ ἐστάθη.
Ὁ λόγος του ἐμάλαξε
Τῶν στρατηγῶν τὰ πάθη
Καὶ πάντες ἤδ’ ἠγείροντο
Τὸν Μάρκον ν’ ἀσπασθοῦν.

Εἷς ἐξ αύτῶν, ὑπέργηρως
Ἀλλ’ εὔρωστος ἀκόμα,
—Μὴ κυνηγῇς, ὦ Βότσαρη,
Εἶπε μ’ ὀργίλον στόμα,
Μὴ κυνηγῇς ἀδύνατα
Φαντάσματα τιμῆς.

Ὑποκλινεῖς δὲν εἴμεθα
Ἐδῶ βεζύρου δοῦλοι.
Τιμὰς ἂν θέλῃς, ὕπαγε
Νὰ κυβερνᾷς τὸ Σοῦλι·
Μὲ μόνον κυβερνώμεθα
Τὸ ξίφος μας ἡμεῖς.