Εσύ που κλαις πεθαίνοντας
στην άκρη από τα αίματα
βομβαρδισμένων ποταμών.

Που κυλούσες ανάποδα τη ρόδα του
παλιού παραμυθιού
με δροσερές κορδέλες σε τύλιγε
σε ξετύλιγε ο ουρανός.

Για να σε σκέφτομαι
πήγαινα προς τα πίσω
τα βήματα μου

για να σε παίρνω
απ’ τον αέρα που περνούσες
κορμάκι μου από πέταλα
τσακισμένων λουλουδιών.