Ἑγείρομαι καὶ τὄνειρον ζητῶ ἀπὸ τὴν μνήμην,
Νὰ τὸ ἐνδύσω μἔνδυμα παιδίσκης νεφελώδους,
Πλὴν ἡ ἠχὼ μοὶ ἀπαντᾶ μὲ μουσικὴν πενθίμην,
Καὶ μάτην εἰς τὴν ὄασιν πετᾶ τοῦ ἰδεώδους!
Μάτην μὲ δάκρυα τὴν γῆν τῆς φαντασίας βρέχω!
Ὄνειρα μόνον φύονται πλὴν ἄνθος ζῶν δὲν ἔχω.

Ὤ! πῶς τὸ ἄνθος μου τὸ ζῶν ἐκεῖνο θὰ λατρεύω!
Εἰς τῆς φαντασιώσεως τὴν ἀτμοσφαίραν πλέων,
Μ’ ἐκείνην εἰς ἓν πλαίσιον θὰ ζήσω ἐξ ἀνθέων,
Καὶ μὲ τὸ θεῖον μῦρον της τὸν βίον μου θ’ ἀρδεύω.
Ὤ! ἐὰν πρός με ἤρχετο ὡς τὴν ἐφανταζόμην,
Μὲ ὄμμα δῦον, μελανὸν καὶ μ’ ἐρεβώδη κόμην!

Μικρὰν ἱεροφάντιδα τὴν θέλω τῶν παιγνίων
Πετῶσαν ὅπως μ’ ἀσπασθῆ, τὰς φίλας της πλαγγόνας
Εἰς τὸ ἁγνόν μας αἴσθημα, τὸ παιδικὸν, τὸ θεῖον,
Μόνον ἐκείνας ἔχουσαν ἐξ ἀπορρήτων μόνας.
Καὶ νὰ ταῖς λέγῃ: μετ’ ἐμὲ θὰ ἀγαπᾷ ἐκείνας!
− Ὤ! ἂς κοιμῶνται ἥσυχοι εἰς τὰς μικράς των κλίνας! −

Ἐρατεινὸν ἀμφίβιον θέλω ἐγὼ τὴν φίλην.
Παιδίον εὔχαρι τῆς χθὲς, τῆς αὔριον παρθένον.
Μὲ πτέρυγας ὡς ἄγγελον νὰ τὴν λατρεύω θῆλυν,
Νὰ ἵπταται καὶ νὰ πετῶ κατόπιν της ἀσθμαίνων.
Νὰ πλέκῃ τοὺς χλιδίζοντας καὶ μελανοὺς βοστρύχους,
Ὅπως ὁ Βύρων ἔπλεκεν δύο πυρώδεις στίχους!

Τοιοῦτον ἔρωτα ἁγνὸν καὶ τὶς καὶ τὶς δὲν θέλει,
Ὁπόταν εἶναι ἔμβλημα αἰώνιον ὁ γέλως,
Καὶ συσταυροῦτ’ ἐρωτικῶς ἡ μῦρτος μὲ τὸ βέλος,
Ἐν ᾧ πληροῦται ὁ ἀὴρ μὲ φιλημάτων μέλη;
Τοιοῦτον ἔρωτα ἐγὼ ἐπόθησα τοιοῦτον!
Γελώτων, μέθης, οὐρανοῦ, καὶ αἰσθημάτων πλοῦτον!