Ένα λουλούδι σαν όλους μας ήταν κι αυτή
τα χρώματά της μια ίριδα σαν τα μαλλιά της.
Και η βροχή που όπως πάντα είχε πέσει πιο πριν
ο τόπος άστραφτε μύριζε χώμα βρεγμένο.

Κι όταν ο ήλιος το θαύμα του έκανε πάλι
ήρθε η συγγνώμη αεράκι τα φύλλα σκορπά.
Έχει αφανίσει την ίριδα απ’ τα μαλλιά σου
στα χρώματα της συγγνώμη αυτή δεν ζητά.

Κι ο ουρανός μας κοιτάει σκεπτικός
θ’ αναρωτιέται μια ανάμνηση άραγε πόσο κρατάει.
Μια συγγνώμη αρκεί για να διώξει μια εικόνα μακριά
το αεράκι περίμενε να `ρθει και να τη λυτρώσει.

Πάντα χαμένος αυτός που δεν βλέπει ουρανό
και στο εγώ του κελί του `χουν φτιάξει οι άλλοι.
Δε θα πετάξει ελεύθερος και δυνατός
και μια συγγνώμη από εσένανε θα περιμένει.

Κι ο ουρανός μας κοιτάει σκεπτικός
θ’ αναρωτιέται μια ανάμνηση άραγε πόσο κρατάει.
Μια συγγνώμη αρκεί για να διώξει μια εικόνα μακριά
το αεράκι περίμενε να `ρθει και να τη λυτρώσει.