Βγήκε κι απόψε το φεγγάρι,
ολόγιομο μα λυπημένο
κι εκεί στου ουρανού τα μέρη,
τραγούδι λέει πικραμένο.

Χαράζει τον ουράνιο χρόνο,
κι έχει στο πλάι του παρέα,
Άγγελο φίλο που με πόνο,
το πε, θα φύγω έτσι ωραία.

Πρώτου η αυγή να φέξει πάλι
και να φωτίσει το καμίνι,
που τούτη η πλάση η μεγάλη,
για μας αδέλφια έχει γίνει.

Φόρεσε τα λευκά φτερά του,
έκλεισε αθόρυβα τα μάτια
κι έτσι αργά ακροπατώντας,
πήρε τα αριά τα μονοπάτια.

Πούθε τραβά κανείς δεν ξέρει,
η θύμηση του μας στοιχειώνει,
πόνος η απουσία του, μαχαίρι,
κρίκος χρυσός να μας ενώνει.
Βγήκε κι απόψε το φεγγάρι,
ολόγιομο μα λυπημένο
κι εκεί στου ουρανού τα μέρη,
τραγούδι λέει πικραμένο.

Χαράζει τον ουράνιο χρόνο,
κι έχει στο πλάι του παρέα,
Άγγελο φίλο που με πόνο,
το πε, θα φύγω έτσι ωραία.

Πρώτου η αυγή να φέξει πάλι
και να φωτίσει το καμίνι,
που τούτη η πλάση η μεγάλη,
για μας αδέλφια έχει γίνει.

Φόρεσε τα λευκά φτερά του,
έκλεισε αθόρυβα τα μάτια
κι έτσι αργά ακροπατώντας,
πήρε τα αριά τα μονοπάτια.

Πούθε τραβά κανείς δεν ξέρει,
η θύμηση του μας στοιχειώνει,
πόνος η απουσία του, μαχαίρι,
κρίκος χρυσός να μας ενώνει.