Αβάσταχτος καημός
καθώς κυλάνε βιαστικά τα χρόνια
και γίνονται συρμός
παροπλισμένα στον σταθμό βαγόνια.
Ο ψεύτης ο καιρός,
μας ρίχνει χιόνια στα μαλλιά και πάει
στα πρόσωπα μας μπρός
μια μάσκα με ρυτίδες μας φοράει.
Που νάσαι έρωτα
ξανά ζωή να δώσεις
το γερασμένο μου κορμί
να ξανανιώσεις
Πάλι ένα πρόσωπο
να φτιάξεις γελαστό
απο τις πίκρες της ζωής
να ξεχαστώ.
Αβάσταχτος καημός
κι εσύ που λείπεις μακριά μου χρόνια
μονάχα ο θεός
γνωρίζει τι με περιμένει ακόμα.