Την πρώτη μας νύχτα
θα ανοίξει η Emily*
μετά θα `ρθει η Sylvia*
με έρημους στα χείλη
ωχρή και ανέμελη
για μας θ´ απαγγείλει

Κεριά θα φωτίζουν
τα αμήχανα βλέμματα
τα πάντα υπαινίσσονται
σκοτάδια κι Αχέροντα
κι εκείνη την πύλη
που αν πεις να διαβείς
στις δίνες του αιώνιου
γλυκά θ’ αφεθείς

Αυτός ο λαβύρινθος
στερείται εξόδων
μα αυτό είναι το υπέροχο
μην είσαι αγνώμων
δεν είναι όλοι άξιοι
εδώ να εισχωρήσουν
τα μάγια είναι ανίκητα
δε θα `σαι αυτός που ήσουν

Η πρώτη μας νύχτα
θα σβήσει τη μνήμη
θα είναι μια γέννα
γεμάτη σαγήνη
μια γέννα που αργούσε
παραλόγου πάθους
που δυο ξεχασμένες
monachous-monachous
στο φως ξαναβγήκαν
και έγιναν ένα.