Ξυπνάει πάντα από τις 6
Και πριν να φέξει
Φτιάχνει καφέ, τον πίνει μόνη
Βλέπει την ζάχαρη να λιώνει

Υστερα πάει στον μπακάλη
«Εδώ είσαι πάλι?»
«Θέλω χλωρίνη κυρ Θανάση
Δε θα μου φτάσει»

Παίρνει την σκούπα κάθε δείλι
Μισεί την σκόνη
Μα εκείνη πάλι την ξεγέλασε
Και συνεχώς την ταπεινώνει

Θα καθαρίσει ένα μήλο
Θα δει τα νέα
Θα πιει και δεύτερο καφέ
Θέλει παρέα

Και κάθε βράδυ, η ίδια εικόνα:
το σαλιγκάρι που περνάει
Κι ο χρόνος να κυλάει αργά
Κι εκείνη μόνο να γερνάει.