Σαν του καφέ η γλύκα σου,
μένει στον ουρανίσκο,
τον τρόπο ξέρω να σωθώ,
μα λέω… δεν τον βρίσκω.

Σαν τον καφέ η ανάγκη σου,
έγινε θεριακλίκι
και τριγυρνώ στην αγορά,
με δίχως χαρτζιλίκι.

Σαν τον καφέ κυκλοφορείς,
στο αίμα και μ’ ανάβεις,
μα να σε κόψω προσπαθώ,
μήπως και καταλάβεις.

Δεν ζει κανένας μοναχά,
μ’ έναν καφέ τη ζήση
και η καρδιά αναζητά,
καρδιά για ν’ αγαπήσει.