Βρέθηκα απόψε στην Χαλκίδα,
στου Μπάρμπα- Γιάννη τα λημέρια
κι ως λαμπιρίζανε τα αστέρια
εκεί στην αποβάθρα είδα….

Είδα μονάχο τον Μαριάμπα,
να κλαίει γι εκείνη την Σωπία,
μια κολομπίνα να χορεύει
για ένα ρομπότ με πανοπλία.

Είδα αρλεκίνους και πιερότους,
τα θούρια του να περνούνε
και σαν μυρμήγκια τα δικά μου,
ξωπίσω να ακολουθούνε .

Κι όπως ανάποδα μετρούσε,
ο χρόνος άνοιγαν οι κάβοι
κι ήρθε το τραίνο και σφυρούσε,
πετούμενο, μπλαβό, καράβι.

Ήταν των έξη και μισή …
η τελευταία ευκαιρία …
μπήκα κι ως είναι φυσικό,
ήμουν μια ώριμη κυρία.

Σφύριξε ανάποδα ο σταθμάρχης
κι ήταν η μηχανή στα πίσω,
το `ξερα κάποτε πως θα ρθεις
κι εγώ πως θα σε συναντήσω.