Ρόδο, η φτωχή, σε φύτεψα,
στην πιο καλή μου γλάστρα,
σε πότιζα, σε φί (ύ)λαγα,
με Ήλιο και με Άστρα.

Σαν το Φεγγάρι γέμιζε,
καθόμουν στη σκιά σου,
τους πόνους σου τους πόναγα,
έβλεπα τα όνειρα σου.

Καρτέραγα τον Πρίγκιπα,
που θα `ρθει να σε πάρει,
επάνω σε λευκό φαρί,
να γίνετε ζευγάρι.

Μα ύπνος με πήρε μιαν αυγή,
βαρύς και δεν τον είδα,
τον Καβαλάρη που έφτασε,
από Άγνωστη Πατρίδα.

Και μου `κοψε το Ρόδο μου,
πάνω που είχε ανθίσει
και μ’ άφησε, άδεια αγκαλιά,
να καρτερώ την Δύση.