Έρχεται η μέρα το πρωί,
σαν ροδομάγουλη, αγνή,
παιδούλα ολόχαρη και με ξυπνά.
Λίγο νερό στο πρόσωπο απ’ την πηγή,
μια στάλα μέλι ένα καφέ
και η ζωή, για μεροκάματο κινά.
Στις δέκα ούζο με μεζέ
και κουβεντούλα μες τον καφενέ,
με φίλο καρδιακό που με πονά.
Κι υστέρα πάλι με τις έγνοιες αγκαζέ,
σ’ ένα αδιάκοπο κυνηγητό
που με γερνά.
Το μεσημέρι με την τσέπη αδειανή
κι άδειο στομάχι που ζητά μια ηδονή,
επιστροφή στο σπίτι.
Λίγο προσφάι, μια ματιά αληθινή,
ένα χαδάκι στην χρυσή τη φυλακή,
του κάθε αλήτη.
Τ’ απόγευμα τσιγάρο και καφέ η ποτό ,
δουλειές στο σπίτι το ραδιόφωνο ανοιχτό
κι ο χρόνος φεύγει.
Φεύγει η ζωή και δεν μπορώ να φυλαχτώ,
κάτι μου παίρνει απ’ αυτό που λαχταρώ
Κι η τύχη όλο μ’ αποφεύγει.
Μα σαν ο ήλιος πέφτει πίσω απ΄τα βουνά,
ισορροπώ κι όλα φαντάζουν φωτεινά ,
μοναδικά γιατί έχω εσένα.
Μ’ αρέσει που `ναι το δωμάτιο μικρό,
το βιός μου λίγο και μπορώ να ονειρευτώ,
στα δυο σου μπράτσα τα’ αγαπημένα.