Η ώρα δώδεκα, π’ αλλάζει η μέρα
κι αναρωτιέμαι τι θα γίνει παραπέρα,
γεννιέται τ’ όνειρο.
Μέσα στο μαύρο το σκοτάδι,
που αποζητώ φιλί και χάδι,
μικρό, παμπόνηρο.


Εκεί που όλα λέω τελειώσανε
κι απάντηση στην αγωνιά μου δε δώσανε,
χαράζει η γνώση.
Οι εμπειρίες γίνονται σωσίβιο,
η ελπίδα ρόλο παίζει αμφίβιο,
για να με σώσει.


Ένα μικρό διαβολεμένο παραμύθι,
όλοι της ζήσης μου, οι άκακοι οι μύθοι,
σε τόπο απόμερο,
μικρό παιδί με πήραν απ’ το χέρι
και μ’ οδηγούν χειμώνα καλοκαίρι.
Φτωχό μου όνειρο.