Θολά τα τζάμια από τα χνώτα
κι η καταχνιά στα στήθη μπαίνει,
πασχίζει ο νους, όπως και πρώτα,
τ’ άδικα να καταλαβαίνει.
Βρέχει, στου κόσμου τις αλάνες,
η λασπουριά τα πάντα πνίγει.
Πρόσεχε, κράζουνε οι μάνες,
πουλάκι η ζήση και θα φύγει.

Βροχή βουβή, αρρωστημένη,
διαπερνά ζωές και χρόνια,
αόρατη, καταραμένη,
σαν κάποια θεία καταφρόνια.

Κι αν λάμπει ο Ήλιος δεν ζεσταίνει,
μούλιασε μέσα μας η μοίρα,
φταίει η αγάπη που πεθαίνει,
τ’ αχόρταγο του χαρακτήρα.

Βρέχει με βάσανα η φύση,
Ανθρώπους, ζωα και φυτά
κι αλίμονο αν δεν ξυπνήσει,
αυτός το δίκιο που κρατά.