Μόνη σε τούτη την απέραντη τη ζήση,
ίδια τα πάντα, μες τον χρόνο, μου φαντάζουν
κι ήρθε η αγάπη, την καρδιά μου, να απαιτήσει,
τώρα που όλα πια ανώφελα μου μοιάζουν.

Έχω ξεχάσει βασικές διαδικασίες,
έχω στερέψει από αισθήματα και πόθους.
Η όλη προσφορά γεμίζει υποψίες,
ένα μυαλό, που `χει γνωρίσει τους ανθρώπους.

Μοιάζει η αγάπη με βροχή σε χέρσα χώρα,
κοιτάζω πίσω και για λάθη μετανιώνω
βροχή που φέρνει ποιο κοντά όλα τα δώρα,
δεν συγχωρώ, όλα σε μένα τα χρεώνω.

Με συνεπαίρνει, από συνήθεια, το μοιραίο,
και ανατρέχω στα κιτάπια και τ’ αρχεία,
κλείνω τα μάτια, την καρδιά σ’ ότι ωραίο,
γιατί φοβάμαι μην πληρώσω την αξία.

Εδώ θρηνώ , επιφυλάσσομαι και ψάχνω,
κάποιο σημάδι στη υπέροχη ευκαιρία,
κάτι ελπίζω , μ’ οιωνό να μοιάζει μαύρο,
που να εμποδίζει όποια επαγγελία…