Αυτό που βλέπεις είναι μόνο το παλτό μου
Κι ίσως τ’ αχνάρια, αν το χιόνι είναι νωπό
Δεν το κουνάω τώρα πια απ’ το βουνό μου
Έχω εθιστεί στο δάσος και στον ποταμό

Εχω μια σκύλα, που με βρήκε κάποιο Μάρτη
ήταν χαμένη, όπως ήμουνα κι εγώ
Τώρα πηγαίνουμε μαζί στον καταρράκτη
μ’ έχει πατέρα, και την έχω κόρη εγώ

Κι όταν νυχτώνει, κοιτάζω τα άστρα,
κι αυτή κοιμάται μπρος στη φωτιά
Ο ένας στον άλλον δίνει αγάπη,
κι έχουμε σπίτι μας τα βουνά

Aυτό που βλέπεις είναι μόνο το απέξω
Το μέσα ήτανε παλιά σκούρο, μαβί
Μα τώρα ξέφωτα τριγύρω και λιακάδες,
Που `χουν το χρώμα, τ’ ουρανού, το θαλασσί

Κι αυτό που ακούς είναι η ανάσα μου που αχνίζει
όταν χορταίνω κρύο οξυγόνο απ’ το βουνό
και της σφυρίζω, κι αυτή πίσω μου τρέχει
είναι για μένα, και για εκείνην είμαι εγώ

Αυτό που βρήκα είναι άδολη αγάπη
που στους ανθρώπους δεν την έβρισκα συχνά
και μου αρκεί που πάνω μου έρχεται τρεχάτη
όλο ζωντάνια και γεμάτη ξεγνοισιά
Εχω μια σκύλα, που με βρήκε κάποιο Μάρτη
ήταν χαμένη, όπως ήμουνα κι εγώ
Τώρα πηγαίνουμε μαζί στον καταρράκτη
μ’ έχει πατέρα, και την έχω κόρη εγώ.