Ήθελα να είχα μια καλύβα στο ακρογιάλι,
μόνο το κύμα κι ο αγέρας να ήταν φίλοι.
Να είχα χαρτί, μολύβι και το δείλι,
πουλάκι πληγωμένο να είχα γείρει,
να κούρνιαζα μες την ζεστή σου αγκάλη.

Να κούρνιαζα μες την ζεστή σου αγκάλη,
το λιόγερμα, στο ρόδινο ακρογιάλι.

Να ήταν η ζήση απλή, νερό απ’ το τάσι
και από της φύσης τους καρπούς να ήταν το γεύμα,
να είχαν όλα τα δύσκολα περάσει,
να κύλαγε ο καιρός όπως το αίμα,
στις φλέβες μου όταν σ’ έχω πια χορτάσει.

Όταν θα σ’ έχω αγάπη μου χορτάσει
κι ευτυχία μας έχει αγκαλιάσει.

Ο κάθε χτύπος της καρδία μας να ήταν νότα,
σ’ ένα κονσέρτο για βιολιά μονάχα δυο,
λίβας να σάρωναν το πρόσωπο τα χνώτα
να ανατέλλω μες τα χέρια σου, να δύω,
να αγαπώ και να απορώ μ’ αυτή την πλάση.

Αυτή την πλάση ν’ αγαπώ και να αναλύω
μονάχα μες τα ματιά σου τα δυο.