Ήθελα να `μουνα μικρούλα πεταλούδα,
με τα χρωματιστά φτερά μου, τα βελούδα,
να τριγυρίζω από λουλούδι σε λουλούδι.
Γύρω μου ο κόσμος να γιορτάζει μαγεμένος
ήχος ν’ ακούγεται γλυκός ερωτευμένος,
να έχω για συντροφιά ένα αγγελούδι.

Ανάλαφρα να εξορκίζω την κακία,
να μετατρέπω τον καημό σε ευτυχία
κι ελπίδες να μοιράζω με τ’ αγέρι.
Δραχμούλα στου φτωχού να `μαι το χέρι,
δροσιά στο πυρωμένο μεσημέρι,
και στη νυχτιά του φθόνου, φωτεινό αστέρι.

Να φτερουγάν οι ιδέες και οι πράξεις,
σαν πεταλούδες πάνω στις επάλξεις,
και με ευγενία να ορίζουν το παιχνίδι.
Σε έναν κόσμο μονοκόμματα φτιαγμένο,
με τόσα πάθη, αιώνια φορτωμένο
και μια κατάληξη γραμμένη ήδη.