Λογάκια που `χα να σου πω, πόσο πολύ σε αγαπώ,
βαθιά φυλακισμένα, αισθήματα κρυμμένα…
Σ’ ένα μαντήλι τα `δεσα, τα φίλησα και τα `δωσα,
να φτάσουνε σε σένα, λουλούδια μυρωμένα.

Σαν τα πήρε ο ταχυδρόμος κι ήτανε μακρύς ο δρόμος,
βαρυγκώμησε με μένα, τόσα γράμματα γραμμένα…

Τα `βαλε μαζί με τ’ άλλα, φάκελα μικρά, μεγάλα,
με λογαριασμούς κι αιτήσεις , άγαρμπες διαφημίσεις.
Μα όπως ήτανε καυτά , πήρε η σάκα του φωτιά,
βάλθηκε για να την σβήσει, μα νερό δεν είχε η βρύση.

Όσα γράμματα κι αν πήγε , τέτοιο φάκελο δεν είδε.
Να `ναι σφαλιστό να καίει και γι αγάπη όλο να λέει.

Τσουρουφλίστηκε λιγάκι το μικρό ταχυδρομάκι,
κι από τότε αλλοπαρμένο , στην αγάπη μου ταμένο,
την πραμάτεια κουβαλά και μοιράζει βιαστικά,
φυλλάδες και μηνύματα, στου έρωτα τα θύματα.

Όλο πάει ο ταχυδρόμος… κι είναι ατέλειωτος ο δρόμος
και δε φτάνουνε σε σένα τόσα γράμματα γραμμένα.