Έφυγες λένε όλα τα μπλόγκ ,
σώθηκες πια από τα γκλόμπ
κι από τα χημικά τα τόσα,
σκέψου να είχες …. ανθρώπου γλώσσα.
Πόσα αλήθεια θα ιστορούσες;
ανθρώπινα αν μας μιλούσες.

Μπροστάρης πάντα στις αλάνες,
στα πεζοδρόμια, τις πλάνες ,
τις οργισμένες συγκεντρώσεις,
πάντα σου πρόθυμος να δώσεις.

Πάντα απέναντι στην «τάξη»
που το κεφάλαιο έχει τάξει,
μόνο με βία να επιβάλει,
ότι ο αφέντης θέλει πάλι.

Μοιάζαμε τόσο εσύ κι εγώ,
μα δεν τολμούσα να στο πω,
ζήλευα τόσο που ήσουν σκύλος
κι έτσι παρέμεινα ένας φίλος.