Είναι η ζωή μας, πλοίο που αρμενίζει,
ολόφωτο σ’ ωκεανούς από λαχτάρες.
Λιάζονται στο κατάστρωμα, ανέμελα
τα όνειρα, τουρίστες με κιθάρες
κι θλίψη αδιάκοπα σαΐτες ακονίζει.

Κάθε λιμάνι κι άλλη μια, πικρή σελίδα,
άλλοι ανεβαίνουν κι άλλοι ξεμπαρκάρουν,
τρίζουν κατάρτια και αρμοί, στα δύσκολα,
είναι οι καημοί, αυτοί , που κουμαντάρουν,
κι όλο στο χάρτη ψάχνουν την πατρίδα.

Σαν για ταξίδι στο άγνωστο κινάει,
είναι η ζωή μας πλοίο με λευκά πανιά,
μέσα στα αμπάρια τρόφιμα και ηδύποτα
το ξεγελά η μαργιόλα απανεμιά,
μα στην πορεία ο καιρός κόντρα του πάει.

Κι εμείς γοργόνες, στην πλώρη σκαλιστές,
το κάθε κύμα να μας λούζει ανταριασμένο,
να ξεπερνάμε με ψυχή όλα τα ανείπωτα,
να νανουρίζουμε τα πέλαο κοιμισμένο,
και να παλεύουμε κουρσάρους και ληστές.