Κύμα δειλό η αγάπη μου,
απλώνεται στην άμμο,
στα πόδια των περαστικών,
αδιάφορων και βιαστικών,
που την πατούνε χάμω.

Κύμα βουβό οι πόνοι μου,
καλύπτουν την ζωή μου
και σαν την χάλκινη σκουριά,
που απλώνει κρύα και βαριά,
μαυρίζουν την ψύχη μου.

Κύμα βουερό τα λόγια μου,
Απ’ το πρωί ως να γείρω
και λένε λένε συνεχώς,
αυτά που νιώθω ο φτωχός
για όσα συμβαίνουν γύρω.

Κύμα ψηλό οι πόθοι μου,
που σκάει αγριεμένο,
σκάβει την άκρη του γιαλού,
πονά τα βράχια του μυαλού
και φθίνει αποσταμένο.