Με ήχους και αρώματα, γέμισε το σκοτάδι,
καθώς, κι αυτό το βραδύ,
εφάνει να περνά.

Με μπουζουκιού κελαΐδισμα, εδιάβηκε, μελένιο,
βόμβο μαλαματένιο,
που την καρδιά πονά.

Γαζίες και γαρύφαλλα και γιασεμιά και κρίνα,
δροσάτα σαν εκείνα,
που η ποίηση γεννά...

Στην κόμη ευωδιάζουνε κι εκεί στο μάγουλο της,
αχλή, σταγόνα νιότης,
σαν δάκρυ αργοκινά.

Πέπλο αραχνοΰφαντο, σανδάλι και κορώνα,
ψηλά απ τον Παρθενώνα,
φοράει δανικά.

Νύμφες και σάτυροι μικροί , ορμές αγνές γεμάτοι,
Με λιγωμένο μάτι...
και χίλια ιδανικά...

γύρω της σέρνουνε χορό… τα χρόνια … οι αιώνες,
κι’ οι αντοχές μας μόνες,
παλεύουν τον καιρό.

Είμαστε αλυσοδέσμιοι, σε πόθους και σε πάθη,
με της φυλής το αγκάθι,
να μας τρυπά αιχμηρό...

Σε μάχες μπαίνουμε πικρές, σφυρίζουν στον αγέρα,
δόρυ, σπαθί, φλογέρα,
με απόκοσμο αχό.

Κι όλο την αναφέρουμε, την δόξα τη φευγάτη,
να, σαν να είναι κάτι,
που έγινε μοναχό...