Δε σ’ έκανα αίμα μου ποτέ, ούτε και σώμα
Ποτέ δεν ήμουν στα σκαλιά ο ταπεινός σου
Τα μαύρα δάση σου μονάχα μεταλάμβανα
Κι όσα δε φώτισε ποτέ το Μέγα Φως σου

Είμαι εκείνος ο ληστής δεξιά στον στύλο
Αυτός που οι γύπες καρτερούν να διαμελίσουν
Στείλτες αλλού τις μυροφόρες, με ενοχλούνε
πρόλαβαν άλλοι από παιδί να μ αφορίσουν

«Ποια να εφεύρω καταφυγή? Ποια εν τη θλίψη βοηθό?»
Να `μαι άταφο σώμα επιλέγω, κι ούτε έναν ψαλμό
«Που προσδράμω λοιπόν και σωθήσομαι? που πορευτώ?»
Πως δε σώζομαι, αυτό υπαινίσσομαι, γιατί να χω Θεό...

Ποτέ δεν κοίταξα στα μάτια τις εικόνες σου
Κερί δε σου άναψα, δε σου έκαψα λιβάνι
Νιώθω νεκρός, κι από τους νεκρούς πιο σαπισμένος,
Κι ο πεθαμένος προσευχές και τάματα δεν κάνει

«Τι καθεύεις ψυχή μου, ανάστα» έξω από δι’ ευχών
Εσύ είσαι κατώτερη κάστα, και «ο τα πάντα πληρών»
«Που προσδράμω λοιπόν και σωθήσομαι? που πορευτώ?»
Πως δε σώζομαι, αυτό υπαινίσσομαι, γιατί να χω Θεό.