Πόσο άλλαξες, πολιτεία αγάπη μου
με γυαλί και σίδερο σκίζουν το κορμί σου
Φεγγαρόφωτα, πορφυρένια χρώματα
πρωινά αρώματα χάθηκαν μαζί σου

Μια καντάδα σου `γραψα
για τις πέτρινες νύχτες σου, που γυρνώ
στους μεγάλους δρόμους σου
δίχως πρόσωπο να σε βρω.

Μα δεν μ’ άκουσες, κάπου ξενοπλάγιασες
ξημερώνει πάλι η μέρα από γρανίτη

Πως μαράθηκε η μικρή γαρδένια σου
το ζεστό το αίμα σου λάμπει στην οθόνη
Πως σ’ αγάπησαν, τα παιδιά παράφορα
το βαθύ φιλί τους για πάντα σε λυτρώνει

Μια καντάδα σού `γραψα
στο καμίνι, δροσοσταλιά, να χαρείς
μα από φόβο γύρεψες
στις βιτρίνες σου, να κρυφτείς

Μα δεν μ’ άκουσες, κάπου ξενοπλάγιασες
ξημερώνει πάλι η μέρα από γρανίτη.