Μυρίζει ο κόσμος δυόσμο και γιασεμί
και μου θυμίζει ξεχασμένες παλιές μνήμες.
Κοιμάται επάνω σου μια αρχαία εποχή
μια εποχή με ξωτικά και με σειρήνες.

Ψιθύριζες ένα τραγούδι ερωτικό
λες και ζητιάνευες αγάπη απ’ την καρδιά σου.
Κι όπου πετύχαινες τη λέξη σ’ αγαπώ
σώπαινες κι έπνιγες το δάκρυ στην ματιά σου.

Πόσο μου μοιάζεις τελικά.
Πόσο μου μοιάζεις τελικά.

Μυρίζει ο κόσμος σου λιβάνι και φωτιά
τη μια μ’ αγιάζει και την άλλη με κολάζει.
Περιπλανιέσαι με μια άγρια ομορφιά
τόση ομορφιά που σαν τη βλέπω με τρομάζει.

Τον έρωτα τον γνώρισες από παιδί
σαν έπαιζες μες στα αγριολούλουδα του Μάη.
Για αυτό μυρίζει άγριο βάλσαμο η πληγή
μα η πληγή είναι πληγή και σε πονάει.

Πόσο μου μοιάζεις τελικά.
Πόσο μου μοιάζεις τελικά.

Μυρίζει ο κόσμος δυόσμο και γιασεμί.