Μια λυγερή Γιαννιώτισσα
στην λίμνη όταν βγαίνει,
με τη γλυκιά της ομορφιά
τον κόσμο ξετρελαίνει.

Νερό να πάρει το πρωί,
σαν κατεβεί στη λίμνη,
νομίζεις πως ξανάζησε
τ’ Αλή Πασά η Φροσύνη.

Την ομορφιά σου να χαρείς,
μικρή Γιαννιώτισσά μου,
να γίνεις, έλα, μάτια μου,
παντοτινά δικιά μου.

Γιαννιώτισσα, τα Γιάννενα
ποτέ να μην πεθάνουν,
Γιαννιωτοπούλες έμορφες
κι άλλες πολλές να κάνουν.