Άνοιξε η βάρκα μεσοπέλαγα στα δυο
και με το θανατο βολεύεται η ανάγκη
Τσίτια φθηνά επιπλέουν στον αφρό
τρέχει ξοπίσω τους
το μεσοφόρι μιας παιδούλας

Γεφύρι χτίζει με τη λάμψη του ο αυγερινός
από συμπόνια να περάσουν οι κατατρεγμένοι
Αγνοούσε πάντοτε τ’ ανθρώπινα ο ουρανός
Πώς να σηκώσει μια ψευδαίσθηση τη δυστυχία

Απ’ τα Ηλύσια Πεδία της ανατολής
αργά προβαίνει φεγγαρίσια σκούνα
χλωμή ψυχούλα εκείνης που βυθίστηκε
με άστρα λαθραία
Να φωτίζουν την ντροπή μας.