Φεύγει κι αδειάζει το δωμάτιο
Και μένω μόνη στην σιωπή
Και τον κοιτάζω απ το παράθυρο
στρίβει το βλέμμα, στέλνει φιλί

Φεύγει και μένει μόνο τ’ άρωμα
στα χαρτομάντιλα, και στο χαλί
κ’ ό,τι απομένει απ’ το ζευγάρωμα
είναι σεντόνια, σε ταραχή

Mα εγώ αναπνέω γι αυτό το λίγο που μου δίνει
Και παραμένω για ένα «ίσως» που αιωρείται
Κι όταν εκείνη στο τηλέφωνο τον παίρνει
Τσιγάρο ανάβει και το βλέμμα του αφαιρείται
Κι ύστερα η κόρη του ζητάει να του μιλήσει
Κι από το περίπτερο να φέρει παγωτά
Και εγώ δεν ξέρω καν αν μ έχει αγαπήσει
Κι αν μου αξίζει Θεέ μου τόση μοναξιά

Φεύγει και παίρνει τ’ οξυγόνο
Πόσο κρυώνω, τι στην ευχή
σαν άδειο ρούχο ερημώνω
πονάει σαν να ναι Κυριακή

Φεύγει και μένει μόνο τ’ όνειρο
για το ανεκπλήρωτο : «εμείς-μαζί»
και εγώ που μόνο μαραζώνω
κι αυτός που πάντα αναχωρεί .