Πέφτει τ’ αστέρι
και το χέρι σου απλώνεις,
θαρρείς που έτσι θα μπορέσεις να τ’ αγγίξεις…
Μα τι κοιτάς;
μου λες με ύφος θυμωμένο,
κι εγώ αστέρι θα γενώ, ταξιδεμένο.

Κι αστέρι έγινες πριν να περάσει η νύχτα,
και μια πληγή που αιμορραγεί στα σωθικά μου,
καθώς σε έβλεπα να φεύγεις μακριά μου,
χωρίς να πω, έστω κι αργά μια καληνύχτα…

Πιάνεις τ’ αστέρι
και στον κόρφο σου το κρύβεις,
σ’ άκουσα λόγια τρυφερά να ψιθυρίζεις…
Μα τι ακούς;
μου λες με ύφος θυμωμένο,
κι εγώ αστέρι θα γενώ, ταξιδεμένο.