Αναρωτιέσαι
Από ποια στόφα
Να `μαι φτιαγμένη

Νομίζω στο `πα!
Είμαι ένα τρένο
που απλά, πηγαίνει

Στις στάσεις γύρω
Πολλοί προσμένουν
Να `ναι επιβάτες

Και ανεβαίνουν
Να ζήσουν όνειρα
Κι οφθαλμαπάτες

Το τρένο πάει, άλλος θα μένει, για μία στάση
Και θα κατέβει, θα τον ξεχάσεις, θα σε ξεχάσει
Το τρένο πάει, από την γέννηση, ίσια στο θάνατο
Και μόνο ο έρωτας, κι οι επιβάτες του,
πως θα σε κάνουν, θαρρείς αθάνατο

Αναρωτιέσαι
Αυτό το τρένο
Ποια ψάχνει χώρα

Και που ξοδεύτηκε
Τα χρόνια τα όμορφα
Τα οπωροφόρα

«Ταξίδι αιώνιο»
Είναι η κατάρα του
Που το στοιχειώνει

Μέχρι μια μέρα
Να το τυλίξει
Σιωπή και χιόνι.