Έλα πάρε το παλτό μου, έξω λιώνει ο ουρανός,
ότι ήτανε δικό μου, μου το σκούριασε ο καιρός.
Έλα δώσ’ μου μιαν ομπρέλα, να μην βρέχεται η καρδιά,
αχ, πώς χώρεσα με σένα, δυο κορμιά σε μια αγκαλιά.

Αυτή η αγάπη περνάει, σαν καταιγίδα ξεσπάει,
λάσπη να αφήσει και φως.
Αυτή η αγάπη λυγάει, τον χρόνο τον σταματάει,
ν’ ανθίσει ο κόσμος αλλιώς.

Έλα κράτα μου το χέρι, κι ας μην είναι για πολύ,
στην βροχή το σώμα ξέρει με τις στάλες να πλυθεί.
Έλα πες μου πως σωπαίνει η σιωπή σου την βροντή,
η ψυχή στον ήλιο αν φέγγει, φέγγει και στην αστραπή.

Αυτή η αγάπη περνάει, σαν καταιγίδα ξεσπάει,
λάσπη να αφήσει και φως.
Αυτή η αγάπη λυγάει, τον χρόνο τον σταματάει,
ν’ ανθίσει ο κόσμος αλλιώς.