21 Δεκεμβρίου 2014
Όταν άνοιξα την κουρτίνα είδα το κάδρο
άλλοι το λένε παράδεισο
και άλλοι έχουν την τύχη να το βλέπουν.
Εγώ είμαι στους δεύτερους;
Δεν ξέρω, δεν ξέρω αν θα το βλέπω για πάντα,
αλλά θα κλείνω τα μάτια και θα το βλέπω σίγουρα.

Εκείνο το πορτοκαλί, όχι
όχι, δεν είναι πορτοκαλί, είναι φωτιά.
Τι φλόγα βγαίνει πίσω από το βουνό.
Αυτό είναι το βουνό μου,
είχα ανεβεί κάποτε εκεί,
το είχα κατακτήσει.
Αυτή η φλόγα λοιπόν βγαίνει τώρα
και βάζει φωτιά στην πατρίδα μου
Μόνο που αυτή η φωτιά
δεν καταστρέφει, αλλά φωτίζει.

Βάζει φως σε εκείνα τα βράδια.

Σε κείνο το σπίτι που είχε μπροστά του
τα χρώματα ενός ζωγράφου,
σε κείνη την πλατεία που καθόσουν
και χάζευες το ηλιοβασίλεμα.
Σε κείνο το κάστρο
που κάποτε άκουγες τις μελωδίες
του Καββαδία και του Γκάτσου.
Σε κείνη τη φροντίδα των φίλων σου
που στο τέλος αποκαλούσες αδέλφια.
Σε κείνο το κλάμα
για μια πατρίδα που έχασες
και σε κείνο το γέλιο
για την πατρίδα που ξαναβρήκες,
Σε κείνον τον αέρα
που σου στέγνωνε τα δάκρυα.
Σε κείνη τη μουσική
που όταν ήταν μινόρε γελούσες,
και γελούσες δυνατά.
Σε κείνα τα βράδια που ξενυχτούσες
γιατί το ήθελες και όχι γιατί πρέπει.
Σε κείνες τις μέρες
που μαγείρευες για πολλούς.
Σε κείνο το καλοκαίρι που ήταν τελευταίο
και το έζησες σαν να ήταν.
Σε κείνο το απόγευμα που ο πικρός καφές
γινόταν γλυκός, όταν τον μοιραζόσουνα.
Σε κείνη τη γενιά των 30
που μπορεί, και αποκτά φίλους.

Σε κείνο τον τόπο που έχει όνομα,
σε κείνο τον τόπο που δε θα ξεχάσεις ποτέ
και τον ξέρεις μόνο εσύ.