Έμαθες, πως έχω προίκα,
σπίτι και πολλά λεφτά,
το βαλες, ρε βλάμη,
πίτα, να με πάρεις μ’ όλα αυτά.

Θα σε κάνω εγώ, δική μου
κι όλα τούτα που μου λες,
δεν τ’ ακούω `γώ, μικρή μου
κι άφησε τις μαργιολιές.

Μα εγώ δε θέλω άντρα,
σαν κι εσένα μπελαλή,
κάνε βλάμη μου στην μπάντα,
θέλω πλούσιο, μερακλή.

Άντρα, μη γυρεύεις πλούσιο
και αγάπη, δε θα βρεις,
θα `χεις κάθε σου καπρίτσιο,
μένανε σαν παντρευτείς.

Όσα κι αν μου πεις, του κάκου,
τα μυαλά μου δε γυρνάς,
τράβα, φύγε, μακριά μου,
την καρδιά σου, μη χαλάς.

Άσ’ τα νάζια πια, κυρά μου
κι έλα εδώ, σε μένανε,
για να γιάνεις την καρδιά μου,
που πονεί για σένανε.