Φυλάκισα τη σκέψη μου
σε μια δροσοσταλίδα
όντε σε έπεψεν ο θιός
μπροστά μου και σε είδα.

Και εδά έχω μόνο μιαν ευχή
αέρας μη φυσήξει
και πέσεις κάτω και χαθείς
το χώμα να σε σμίξει.

Όμως και αν σμίξει κάποτε
η στάλα με το χώμα
μπορεί και με τη σκέψη μου
ελπίδες να `χω ακόμα.

Πως σ’ ένα τόπο άνυδρο
αν πέσεις και τον βρέξεις
ίσως το σπόρο τον νεκρό
να τονε ζωντανέψεις.

Και μέσα από τη γης ξανά
να βγει μια νέα βιόλα
που σ’ ένα λουλουδιών μπαξέ
να ξεχωρίζει απ’ όλα.

Και ανέ το βάλει ο λογισμός
να πάει να τη μυρίσει
την εδική σου μυρωδιά
πάλι θα μου θυμίσει.

Τη μυρωδιά που μου `δωσε
λόγο ν’ ανασαίνω
κι ελπίδες να `χω μια ζωή
για να σε περιμένω.

Κι αν δεν μπορέσω στη ζωή
να σου παντήξω φως μου
την όψη σου θα καρτερώ
στις πύλες του άλλου κόσμου.

Και ίσως εκεί να έχουμε
μια παραπάνω ελπίδα
γιατί στον Άδη δε θα βρεις
καμιά δροσοσταλίδα.