Έχεις ακούσει αμανέ;
μια φωνή, συρτή φωνή,
πέρα από τα δικά μας,
έχεις χαθεί μέσ’ στο ποτέ;
μια πληγή, σκέτη πληγή,
πέρα απ’ τα όριά μας.

Κι όταν λυγίζω, για ν’ αντέξω,
το όνειρό μου μένει απ’ έξω,
πότε θα μάθω να σωπαίνω;
λίγο, πιο λίγο να πεθαίνω;
πότε θα μάθω να μιλάω;
απ’ την αρχή να ξεκινάω;
Κι όταν λυγίζω, για ν’ αντέξω,
μένει το όνειρό μου απ’ έξω.

Έχεις χαθεί στο πουθενά;
μια στιγμή πριν ή μια μετά,
πουέ πάνω στην ώρα,
για μια ανάσα, μόνο μια,
για μια ανθρώπινη αγκαλιά,
κάτι που να `ναι τώρα.

Κι όταν λυγίζω, για ν’ αντέξω,
το όνειρό μου μένει απ’ έξω,
πότε θα μάθω να σωπαίνω;
λίγο, πιο λίγο να πεθαίνω;
πότε θα μάθω να μιλάω;
απ’ την αρχή να ξεκινάω;
Κι όταν λυγίζω, για ν’ αντέξω,
μένει το όνειρό μου απ’ έξω.