Αν εξαιρέσεις τη βροχή που δε στεγνώνει,
αν δεν προσέξεις την πληγή που μεγαλώνει,
δεν έχουν μείνει από σένα αναμνήσεις,
αν εξαιρέσεις την σιωπή που με σκοτώνει
και τον χειμώνα που δεν λέει να τελειώνει,
δεν μου `χεις λείψει και δε θέλω να γυρίσεις.

Και ξεγελάω την καρδιά και το μυαλό μου
πως, σε συνάντησα σε κάποιο όνειρό μου
κι ότι φαντάστηκα τις άδειες σου υποσχέσεις
κι είναι η ζωή μου γεμάτη με εξαιρέσεις
κι ότι φαντάστηκα τις άδειες σου υποσχέσεις
κι είναι η ζωή μου γεμάτη με εξαιρέσεις.

Αν εξαιρέσεις πως οι νύχτες δεν περνάνε
και τα σημάδια σου ακόμα πως πονάνε,
δεν έχεις λόγο σοβαρό για να λυπάσαι,
αν εξαιρέσεις την καρδιά μου που `χει σβήσει,
τη μοναξιά μου που δεν λέει να μ’ αφήσει,
είμαι, νομίζω, μια χαρά και μην φοβάσαι.

Και ξεγελάω την καρδιά και το μυαλό μου
πως, σε συνάντησα σε κάποιο όνειρό μου
κι ότι φαντάστηκα τις άδειες σου υποσχέσεις
κι είναι η ζωή μου γεμάτη με εξαιρέσεις
κι ότι φαντάστηκα τις άδειες σου υποσχέσεις
κι είναι η ζωή μου γεμάτη με εξαιρέσεις.