Σ’ αγαπώ λοιπόν ακόμα, τι ειρωνεία
στ’ άγγιγμα σου πάλι η ίδια ταραχή.
Πάλι όνειρα και πάλι αγωνία
ο ίδιος δρόμος με τ’ αγκάθια απ’ την αρχή.

Είσαι φωτιά,
φωτιά μεγάλη που δε σβήνει,
άιντε λοιπόν,
δικός σου πάλι κι ότι γίνει.

Σ’ αγαπώ λοιπόν ακόμα κι είναι κρίμα
γιατί ξέρω πια αγάπη τι θα πει.
Ξέρω πια το Γολγοθά μου βήμα βήμα,
κάθε πέτρα, κάθε αγκάθι που θα μπει.

Είσαι φωτιά,
φωτιά μεγάλη που δε σβήνει,
άιντε λοιπόν,
δικός σου πάλι κι ότι γίνει.