Είναι η νύχτα, που με παίρνει μακριά
και μ’ ένα χάδι της σιωπής με αφοπλίζει.
Nα σε κοιτάζω σαν το ψέμα που ζητά
όνειρο πλάνο μιας φυγής που με ορίζει.

Κι είν’ η αγάπη σου πορεία στα τυφλά
όλο οράματα βεγγαλικά και φώτα.
Σαν ισοβίτης που κερδίζει στα χαρτιά
Λίγο αέρα και της μουσικής μια νότα.

Είναι η νύχτα, που με παίρνει μακριά
με λίγο ρουζ και δυο φιλιά με παρασέρνει.
Μ’ ένα σαξόφωνο μου παίρνει τη μιλιά
και στο ρεφραίν της αυστηρά με αποπαίρνει.

Κι είν’ η αγάπη σου πορεία μες στο φως
σαν αυγουστιάτικο θεότρελλο μεθύσι.
Δεν είναι πού’ χω τα δικά μου μυστικά
είναι που σ’ έχω πάνω απ’ όλα αγαπήσει.