Βασιλικέ μου, μαντζουράνα μου
πώς μου θυμίζετε τη μάνα μου.

Σας έλουζε με δροσοστάλαμα
χυτό της βρύσης μας το μάλαμα
σας κορφολόγαγε, σας ντάντευε
μαθές και στο σχολειό μου αγνάντευε.

Το άρωμα της ψυχής σας, κλώνια μου
δροσάτα σαν τα τότε χρόνια μου
και γιόμιζαν τ’ αλφαβητάρια
σγουρά πλατύφυλλα κλωνάρια.

Μα η πόλη πλάνεψε το γιόκα της
και μόνοι εκείνη, εσείς και η ρόκα της.
Κι ήταν το δάκρυ της σα να `κραινε
αχ, γιόκα μου, η ζωή να μάκραινε.

Μα η πόλη πλάνεψε το γιόκα της
και μόνοι εκείνη, εσείς και η ρόκα της.
Και με το Πάσχα ή τα Χριστούγεννα
μανούλα μου, τον πόνο σού `γιαινα.

Και τώρα εκείνη, εσείς κι η ρόκα της
τα παραμύθια για το γιόκα της.
Αργώ να πάω να δω τη μάνα μου
βασιλικέ μου, μαντζουράνα μου.